zondag 5 juli 2015

Drie maanden later...


(Vervolg op  ‘Ik was nog maar twaalf’)

Drie maanden later………

speelde ik op een dag buiten

het  moet  voorjaar zijn geweest

maar daar hield ik mij toen nog niet mee bezig

in de straat waar ik woonde

was het gezellig druk

 

er stopte een grote auto

Van Gend &Loos stond op de zijkant

ik weet het nog goed

de man  belde bij ons aan

hijgend van het draven  zocht ik de sleutel

mijn vader was aan het werk

 

het pakket was voor mij te zwaar

de man van de auto was vriendelijk

ik trok de deur dicht

de auto reed weg

ik speelde verder

 al was ik alleen

 

toen zag ik mijn vader

de straat was leeg

de klok sloeg zes

 

 het avondeten was geweest

mijn vader kwam in de kamer

met op zijn armen het pakket

het papier scheurde

mijn vader zei niks

 

onder het bruingekleurde papier

zag ik een houten kist

de schroevendraaier in mijn vaders hand

deed de rest

heel voorzichtig en o zo teer

pakte mijn vader de pot en

zette hem op de tafel  neer

nog zie ik het voor me, de vorm,

de kleur was glimmend zwart

 

toen pas vertelde  mijn vader  het mij…

het was mamme, verandert in as

twee dagen later of misschien wel meer

stopte de  lijkwagen voor de tweede keer

stil en opnieuw vol verdriet

volgen wij de man in stemmig zwart

kiezels die kraken, de lucht ziet zwart

het graf is diep

ik houd mij flink,

de pot met daarin  mamme haar  as

verdwijnt voor goed  in een bak van steen

naast mij hoor ik een snik 

zie mijn vaders traan

opnieuw rilde  ik, net als toen…

 

Hielke Houtsma

zondag 7 juni 2015

Ik was nog maar twaalf


Ik was nog maar  twaalf jaar

Het ziekenhuis stond aan het einde van onze straat

mamme  lag boven

op de tweede etage volgens mij

op een kamer apart, zogezegd

de koeien graasden vredig

wisten zij veel

mamme  zag de koeien niet

zij was ziek,

erg ziek.. had mijn vader mij verteld

 

De school ging uit

het was woensdag

ik holde naar huis

mamme zou niet meer beter worden

had mijn vader de vorige dag gezegd

 

Mijn vader wachtte mij thuis op

en vertelde het mij…

ik zag dat zijn lippen trilden

mijn ogen brandden

tranen wilden niet stromen

 

De ziekenhuisgang was lang  voelde koud

of kwam dat door mij

ik weet het niet meer

 

Een deur ging open

een man in het wit knikte vriendelijk

ik hield  mijn vader vast

nog een deur die open ging

daar was het koud

heel koud

ik rilde  mijn ogen deden pijn

 

Het was een grote kale ruimte met veel steen

en geen behang

er stonden  vier grote tafels

de witte lakens  waren gebold

bij de eerste tafel sloeg de man in het wit het laken terug

mijn vader schudde  zijn hoofd

ik beefde

de man onder het laken kende ik niet

 

de volgende was een oude vrouw

die ik ook nog nooit had gezien

mamme lag op tafel vier

haar wang voelde koud

ik rilde

een ventilator stond op vol

 

Hielke Houtsma

 

Uit: Mijn jeugd

zaterdag 30 mei 2015

Zij was van mijn leeftijd


Zij was van mijn leeftijd..

Paul van Vliet hield ons die avond bezig

zijn liedjes en grappen vulden het vertrek

Blauwe lampen flitsen tegen de gevels

het was uit met de pret

 

De kruising ver buiten de stad gelegen

noemde op in de donkere nacht

Verwrongen staal, en heel veel glas

 flitslichten en veel geschreeuw

Paniek, pijn  en bloed

 

Ik zag haar liggen, heel erg stil

haar  rok, eens blauw gekleurd

was nu met straatvuil en bloed besmeurd

Zij was van mijn leeftijd, zo geschat

het verkeersgeweld  had  aan haar nog jonge leven

een eind gebracht

 

Nog een blik, een stil gebaar

even maar

Het laken dicht, de riemen vast

ging zij wiegend door de kille nacht

 

Haar naam ben ik vergeten

maar bij het passeren van de plaats van weleer

zie ik nog steeds haar bleke gezichtje weer.

 

Hielke Houtsma


Twee oren


Twee oren
de telefoon gaat  de klok slaat zes
buiten is de wereld klein, de mist heel dicht
ik ril nog een beetje en denk aan mijn net verlaten
maar vooral warme bed

zonder blauw en geluid
baant de ambulance  zich door het dichte grijs
we stoppen, de bomen zijn gesloten
de  trein doemt op uit de mist
twee mannen in het blauw wijzen naar recht

meters lijken mijlen mijn hart klopt snel
mijn vingers  klemmen om de baar
de  knokkels van mijn vingers doen pijn
de kiezels knarsen onder mijn voeten

de man in blauw houdt stil
hij wijst naar links
twee dode ogen staren mij aan de rest ontbreekt
Ik kijk om en zie voor de trein twee benen en een romp

ik spreid mijn benen
mijn bevende handen pakken  twee oren
het hoofd is zwaar
zonder emotie volgt de rest
in ziekenhuis spoel ik de rode vegen gedachteloos weg.

 
Hielke Houtsma

Het hoekhuis



Het Hoekhuis


de ochtend was nog jong en stil
straten lagen er nog verlaten bij
de telefoon maakte een einde aan de rust
het was amper vijf minuten rijden

de motor zoemde zacht
in het wit gestoken staarde ik vol met gedachten naar buiten
het huis stond op de hoek
de in blauw gestoken mannen knikten bedroefd
een hoofdknik gericht op de open deur

ik mocht eerst, ik was groot
de trap was stijl en gebogen
aan de leuning  kleefde bloed

daar lag zij naast haar bed gemept
haar hoofd onherkenbaar verminkt
het bloemetjes behang met rode vegen besmuikt

het laken  gespreid,  de riemen vast
de trap was steiler dan ik had gedacht
de straat was stil, een klep valt dicht

de motor zoemt, het hoekhuis verdwijnt
ik kijk naar buiten,  en zie niet het bloed op mijn wit


 
Hielke Houtsma

woensdag 23 april 2014

Ware vrijheid geen ideologie


Ware vrijheid is geen ideologie.

Binnenkort mogen wij de Dag van de Vrijheid weer vieren, maar niet eerder dan nadat we eerst alle omgekomenen gedenken, die vanaf de Tweede Wereld oorlog tot heden zijn gevallen voor uw en mijn vrijheid in welke vorm het dan ook moge zijn. En laten wij dit absoluut blijven doen. Wij mogen wat ons eigen land betreft, blij en dankbaar zijn dat wij sedert de laatste Wereldoorlog nog steeds in vrede en vrijheid leven. Toch dient de vraag gesteld te worden, of wij wel echt in vrijheid leven? Wat menselijke vrijheid in ons eigen leven bedoel ik. Vrijheid en daarmee ook de ‘vrije wil’ is een onderwerp van wat ons nogal eens bezig schijnt te houden, en waar inmiddels vele filosofen en  hersenwetenschappers hun hoofd over breken. Want laten we eerlijk zijn, wie wil niet in vrijheid leven met een ‘eigen vrije wil’, zonder dat anderen de wil op welke wijze dan ook, aan ons opdringen?  Hebt u zich wel eens afgevraagd of u wel echt  vrij bent, dus in vrijheid leeft? De mens wil vrijheid van zijn/haar eigen handelen. Onafhankelijk, zonder afhankelijk van wie dan ook te moeten zijn.

Of toch niet?  Willen wij wel die vrijheid, die er sedert jaar en dag in onze geseculariseerde  maatschappij gepredikt worden? Het lijkt bijna een ideologie te gaan worden?. Soms heb ik gevoel, dat die zogenaamde vrijheid en daarmee het ‘vrije wil’ gevoel sluipendere  wijze in ons leven  binnen is geslopen. Scherper gesteld, het wordt inderdaad bijna aan ons opgedrongen. Wat ik mij in dit verband afvraag is, of God de Schepper van Hemel en Aarde het ook zo bedoeld heeft? In de Bijbel wordt er veel aandacht aan het begrip vrijheid geschonken, maar dan wel alleen vrijheid in Christus. Tijdens bestudering van tal van teksten rond het thema ‘vrijheid’ is mij niet gebleken, dat God wil, dat wij tijdens ons aardse bestaan, in ‘gevangenschap’ leven, in figuurlijke zin dan. 

Toch verblijven veel mensen, waaronder ook veel christenen, door omstandigheden gedwongen,  in hun eigen privé gevangenis, waar in veel gevallen niet meer uit te komen valt. Zij zijn ten prooi gevallen aan de zogenaamde vrijheden van de steeds materiëler wordende wereld, welke zelfs van overheidswege gepropagandeerd wordt. Ik doel in dit verband op wereldse ‘verslavingen’ zoals de honger naar rijkdom,geluk,mooie carrière, een mooi huis etc. etc. Om de ‘droom woning’ te kunnen bekostigen is, en blijft het vaak nodig, dat echtlieden beide moeten blijven werken, om scheiding, of plotselinge werkloosheid  in dezelfde situatie  nog maar niet te noemen. Hoezo vrijheid? Ik, maar u zeker ook, zou nog vele andere voorbeelden kunnen noemen van dit soort schijn vrijheden, waarin heel wat mensen verkeren.

 Vrijheid is dus maar een betrekkelijk begrip, althans naar menselijke maatstaven gerekend.  Het kan zo maar leiden tot onvrijheid of ‘gevangenschap’ in ons eigen leven. De geseculariseerde samenleving kan een ‘duivelse’ invloed op ons als mensen, en kinderen van God hebben. De ‘honger’ naar macht, een groot huis, lekker eten, mooie kleding, het moet allemaal. Daardoor vergeten we de innerlijke reis in ons leven, en daarmee ook Gods bedoeling in ons leven.

 Zoals eerder gezegd, mogen wij binnenkort weer dankbaar zijn voor onze  vrijheid door oorlog en onderdrukking sinds de Tweede Wereldoorlog. Tegelijkertijd past ons enige terughoudendheid als het gaat om het ‘vieren’ van onze eigen privé vrijheid.

 

Hoe kun je nu vrijheid vieren, terwijl je zelf in je eigen  privé ‘gevangenis’ verblijft? Wellicht zou het goed zijn om eens over die vrijheid na te denken, in plaats van maar mee hollen met de zogenaamde en vooral ‘wereldse vrijheden’, waar uiteindelijk geen mens beter van wordt. Gelukkig bestaat er slechts een Ware Vrijheid, en dat is door Christus te volgen. Of zijn wij Goede Vrijdag en Pasen nu al vergeten? Nee toch?

 

Hielke Houtsma                                                                

Amateur christenfilosoof

donderdag 17 april 2014

Vrije artsenkeuze illusie?


Vrije artsenkeuze illusie?

Vrijheid schijnt nog steeds een van de belangrijkste zaken in ieders leven te zijn, en terecht wat mij betreft, althans voor zover er van ‘echte vrijheid’ gesproken kan worden? Zelfs de CU en SGP hechten veel waarde aan vrijheid, zo bleek onlangs tijdens onderhandelingen rond de zorgkwestie in de Tweede Kamer. En dan heb ik het over de zogenaamde vrije arts en ziekenhuis keuze, wat tot op het laatste moment tijdens de onderhandelingen een obstakel dreigde te worden. Maar gelukkig, zo bleek uit de reactie van  de minister, is een beperking van de ‘vrije arts en ziekenhuis keuze nimmer in het geding geweest, dus konden ook onze vertegenwoordigers van zowel SGP als CU rustig gaan slapen. Het akkoord was bereikt, inclusief de vrije artsen keuze voor alle patiënten, of toch niet(…). Beste lezers en lezeressen, laten we elkaar nu niet voor de gek houden. De gister bevochte vrije arts- en ziekenhuis keuze, bestaat voor een belangrijk gedeelte, in bepaalde situaties gaat, al jaren niet meer.

Dus waar hebben we het nu over? Natuurlijk voelt het voor onze politieke vertegenwoordigers in het Haagse goed, dat de vrije keuze blijft bestaan, sterker nog, dat die nooit in het geding is geweest. Maar de praktijk is al jaar en dag anders. Om maar een voorbeeld te noemen. Iemand woont in Sneek, en heeft een ernstige aandoening die wel behandeld kan worden, maar daarvoor niet in Sneek terecht kan, aangezien daar de expertise niet aanwezig is. De patiënt wordt door zijn behandelaar naar een ander ziekenhuis doorverwezen, en wel naar Amsterdam. Hoezo, vrije keuze van ziekenhuis?

Ander voorbeeld. Een inwoner van Drachten raakt bij een ernstig ongeval zeer ernstig gewond. Te ernstig om in het plaatselijk ziekenhuis behandeld te kunnen worden. Ondanks de ernstige verwondingen is het slachtoffer nog goed bij zijn positieven, en geeft aan, dat hij graag naar Drachten vervoerd wil worden? Door de ambulanceverpleegkundige wordt hem medegedeeld, dat hij niet in Drachten behandeld kan worden, gezien de aard van zijn ernstige verwondingen, maar naar Leeuwarden gebracht zal worden gebracht.

En dan zijn het nog die ziektekostenverzekeraars, die in het ‘verdachtenbankje’ zitten. Volgens de Haagse politici zouden zij teveel macht hebben? Wellicht is dat een punt, maar een medaille kent twee zijden. In het kader van het project ‘Friesland Voorop’, wordt er in deze provincie nagedacht over herinrichting van o.a. de ziekenhuiszorg. In de praktijk betekent het bijvoorbeeld, dat patiënten met een bepaalde aandoeningen op kort termijn niet meer in alle Friese ziekenhuizen terecht kunnen, maar aangewezen worden om in het ziekenhuis waarmee afspraken zijn gemaakt om alle behandelingen van een bepaalde (chirurgische) aandoening alleen daar te laten plaatsvinden. Hoezo  vrije ziekenhuiskeuze? De verzekeraars hebben heus hun verantwoordelijkheid wel genomen, om voor de patiënt de beste zorg te regelen, tegen een voor de patiënt redelijke prijs, want hij/zij zal het toch moeten gaan betalen nietwaar?

Dus, kort samengevat komt het er op neer, dat wij als samenleving snel afscheid dienen te nemen, voor zover dat nog niet is gedaan, van die zogenaamde ‘vrije’ keuze want die is, wat de gezondheidszorg betreft reeds slechts een utopie geworden. En het zal slechts een kwestie van tijd zijn, dat we daaraan gewend zijn geraakt. 

 

Hielke Houtsma                                                         (amateur) christenfilosoof